In 1952 leidden Jan (nu 88), Piet (87), Raf (84) en Jo (81) Bombay als Heemskinderen het Ros Beiaard in triomf door hun stad. Zeventig jaar later herinnert Raf zich nog heel veel details van die ommegang. Als Adelaert kreeg hij toen een hoofdrol en van die status geniet hij vandaag duidelijk nog altijd. “Eens Heemskind, altijd Heemskind…”
In 1952 hadden de families Abbeloos en Bombay elk (minstens) vier zonen ter beschikking voor de taak van Heemskinderen. “Dat vader griffier was aan de rechtbank, gerespecteerd werd en veel vrienden had, heeft misschien wel wat geholpen”, vermoedt Raf Bombay. Hij weet ook dat er in 1952 geen reglementen of protocollen bestonden die de keuze van de Vier Heemskinderen stuurden. Men had bij de Bombays trouwens de keuze want het gezin telde vijf opeenvolgende broers. “We waren thuis met acht, zeven jongens en één meisje.”
“Het was een vreemde situatie. Het was toen van 1930 geleden dat het Ros nog uitreed en er was weinig interesse en begeestering voor de voorbereidingen. Een ganse generatie had het zonder Ros Beiaard moeten stellen en weinigen konden ons iets vertellen over de vorige ommegangen. We hadden amper vier repetities, allemaal in de week van de ommegang”, weet Raf van de aanloop naar de Ros Beiaardommegang die op 8 juni zou plaatsvinden.
“Het feit dat de Aalstenaars eind april tevergeefs geprobeerd hadden ons Peirt te ontvoeren, zorgde voor spanning en onrust. Er werd toen echt gevreesd dat die Aalstenaars ons zouden ontvoeren. Niemand van ons mocht alleen de straat op. Wij ondervonden aan den lijve wat de rivaliteit tussen Aalst en Dendermonde echt betekende”, klinkt het zeven decennia later. “Ik was intern in Oostakker en daar werd ik bijzonder goed bewaakt.”
De ommegang van 1952 was een pure Dendermondse aangelegenheid. Media-aandacht was er bijna uitsluitend in de plaatselijke bladen, sponsoring moest nog uitgevonden worden net als de merchandising. Er was veel improvisatie mee gemoeid. Maar de ommegang was een triomftocht. “Het was een unieke belevenis. Het was heel warm en het was heel zwaar. Van halftwee tot halfnegen zaten we onafgebroken in het zadel. Drinken durfden we niet want dan zouden we te veel moeten plassen. Maar klagen deden we niet, de euforie haalde het van de pijn… We beseften dat het een groot voorrecht was Ros Beiaard door zijn stad te mogen voeren.”
Het lijkt of Raf op 29 mei graag opnieuw het Ros zou bestijgen. Hij weet dat bij de andere Heemskinderen van 1952 dat ook het geval is. “Eens Heemkind, altijd Heemskind”, toont Adelaert van 1952 ons de oorkonde van het Genootschap der Vier Heemskinderen. Voor de Heemskinderen anno 2022 heeft hij nog één goede raad: “Blijf jezelf en geniet met volle teugen van het uitzonderlijke moment. De dag van het Ros Beiaard is te snel voorbij…”
